Maurice „Mo” Cheeks urodził się 8 września 1956 roku w Chicago. W 1978 roku ukończył uniwersytet West Texas State jako doskonały obrońca, 3-krotny zdobywca nagrody MVP oraz trzeci strzelec (16.8 ppg przy skuteczności 56.8% z gry) w historii zespołu Buffaloes. W drafcie wybrany został jednak dopiero w drugiej rundzie z numerem 36 przez Philadelphię 76ers. Okazało się to świetnym posunięciem Sixers, dla których Cheeks grał przez następne 11 lat. W najlepszym sezonie 1986/87 zdobywał średnio 15.6 ppg, 3.2 rpg, 7.9 apg i 2.6 spg. Podczas czterech ostatnich lat gry wędrował od klubu do klubu – zaliczył Knicks, Spurs, Hawks i Nets. Po sezonie 1992/93 zakończył karierę zawodniczą.
Lista jego osiągnięć była długa. W całej 15-letnie karierze „Mo” zdobywał średnio 11.1 punktu, 6.7 asysty i 2.1 przechwytu w 1101 spotkaniach. Popisywał się też doskonałą skutecznością 52% z gry. Stał się ulubieńcem filadelfijskiej publiczności, która pokochała go za styl gry, wolę zwyciężania i oddanie zespołowi. W 1983 roku zdobył dla Sixers mistrzostwo, był cztery razy wybierany do Pierwszej Piątki Obrońców NBA i raz do Drugiej Piątki Obrońców NBA. Cztery razy został wybrany do Meczu Gwiazd. Odchodząc na koszykarską emeryturę w 1993 roku był najlepszym przechwytującym w historii NBA i piątym podającym. Do dzisiaj jest najlepszym przechwytującym (1942) i asystentem (6212) w historii Sixers. Dzieli też rekord Finałów NBA pod względem przechwytów (6) w jednym meczu. 6 lutego 1995 roku jego numer na koszulce został zastrzeżony przez Sixers
Od razu po zakończeniu kariery zawodniczej Cheeks postanowił zająć się pracą trenerską. Z sukcesami. W sezonie 1993/94 był asystentem trenera grającej w CBS drużyny Quad City Thunder, z którą zdobył mistrzostwo. Nic dziwnego, że upomniała się o niego NBA. Od 1994 roku przez siedem kolejnych sezonów był asystentem trenera w Philadelphii 76ers, w tym cztery lata spędził u boku Larry’ego Browna. Z nim w sezonie 2000/01 pomógł doprowadzić Sixers do Finałów NBA. Miał podobno spory wpływ na rozwój Allena Iversona, który pod skrzydłami Browna stał się dojrzałym i pełnowartościowym liderem zespołu.
Po tych pamiętnych rozgrywkach pracę samodzielnego trenera zaproponowali mu Portland Trail Blazers i Cheecks przyjął ją bez wahania. Początkowo Blazers grali świetnie, ale po dwóch sezonach plaga kontuzji i niefrasobliwi gracze już zbyt negatywnie wpływały na wyniki. Po rozgrywkach 2004/05 zakończonych bilansem 27-55 Cheeks został zwoliony (łącznie notując dobry wynik 162-139). W 2005 roku na stanowisko głównego trenera zatrudnili go Sixers. Początki były trudne, na dodatek „Mo” musiał zmagać się on z z niezadowolonym z braku postępów Iversonem. Cheeks jednak wygrał i Iverson został sprzedany, a klub powoli zaczął odbijac się od dna. W sezonie 2007/08 Cheeks był nawet jednym z kandydatów do tytyłu Trenera Roku, po tym jak Sixers byli rewelacją ligi po przerwie na All Star Weekend i w całym sezonie zanotowali bilans 40-42 (odpadli w pierwszej rundzie play-offs). Jednak w sezonie 2008/09, mimo wzmocnienia w osobie Eltona Branda, grali słabo nie spełniając oczekiwań. Cheeks został zwolniony po starcie sezonu 9-14. Podczas trzech i pół roku pracy w Philadelphii zanotowal bilans 122-152.
Czasami rzeczy nie wychodzą tak, jakby się tego oczekiwało. Pocieszam się tym, że zrobiłem wszystko najlepiej jak potrafiłem – powiedział po zwolnieniu.
OSIĄGNIĘCIA I REKORDY
Mistrzostwo NBA (1983)
Występ w Meczu Gwiazd (4 razy)
Pierwsza Piątka Obrońców (4 razy)
Druga Piątka Obrońców (1 raz)
Mistrzostwo CBA (1994)
5 na liście najlepiej przechwytujących w historii NBA
Wybrany w 2018 roku do Galerii Sław NBA
DODATKOWE INFORMACJE
Pełne statystyki Basketball-Reference.com
Z archiwum Sixers.pl