LEGENDY PHILADELPHII 76ERS
Poniżej sylwetki najlepszych zawodników, jacy kiedykolwiek grali w barwach Philadelphii 76ers. Przed wami legendarni Maurice Cheeks, Julius Erving, Billy Cunningham, Dolph Schayes, Charles Barkley, Moses Malone, Hal Greer, Wilt Chamberlain oraz Allen Iverson.
Maurice “Mo” Cheeks urodził się 8 września 1956 roku w Chicago. W 1978 roku ukończył uniwersytet West Texas State jako doskonały obrońca, 3-krotny zdobywca nagrody MVP oraz trzeci strzelec (16.8 ppg przy skuteczności 56.8% z gry) w historii zespołu Buffaloes. W drafcie wybrany został jednak dopiero w drugiej rundzie z numerem 36 przez Philadelphię 76ers. Okazało się to świetnym posunięciem Sixers, dla których Cheeks grał przez następne 11 lat. W najlepszym sezonie 1986-87 zdobywał średnio 15.6ppg, 3.2 rpg, 7.9 apg i 2.6 spg. Podczas 4 ostatnich lat gry wędrował od klubu do klubu – zaliczył Knicks, Spurs, Hawks i Nets. Po sezonie 1992-93 zakończył karierę zawodniczą.
Lista jego osiągnięć była długa. W całej 15-letnie karierze “Mo” zdobywał średnio 11.1 punktu, 6.7 asysty i 2.1 przechwytu w 1101 spotkaniach. Popisywał się też doskonałą skutecznością 52% z gry i 79% z linii rzutów wolnych. Stał się ulubieńcem filadelfijskiej publiczności, która pokochała go za styl gry, wolę zwyciężania i oddanie zespołowi. W 1983 rok zdobył dla Sixers mistrzostwo, był cztery razy wybierany do Pierwszej Piątki Obrońców NBA i raz do Drugiej Piątki Obrońców NBA. Cztery razy został wybrany do składu All Star Game. Odchodząc na koszykarską emeryturę w 1993 roku był najlepszym przechwytującym w historii NBA i piątym podającym. Do dzisiaj jest najlepszym przechwytującym (1942) i asystentem (6212) w historii Sixers. Dzieli też rekord Finałów NBA pod względem przechwytów (6) w jednym meczu. 6 lutego 1995 roku jego numer na koszulce został zastrzeżony przez Sixers
Od razu po zakończeniu kariery zawodniczej Cheeks postanowił zająć się pracą trenerską. Z sukcesami. W sezonie 1993-94 był asystentem trenera grającej w CBS drużyny Quad City Thunder, z którą zdobył Mistrzostwo. Nic dziwnego, że upomniała się o niego NBA. Od 1994 roku przez siedem kolejnych sezonów był asystentem trenera w Philadelphii 76ers, w tym 4 lata spędził u boku Larry’ego Browna. Z nim w sezonie 2000-01 doprowadził Sixers do Finałów NBA. Miał podobno spory wpływ na rozwój Allena Iversona, który pod skrzydłami Browna stał się dojrzałym i pełnowartościowym liderem zespołu.
Po tych pamiętnych rozgrywkach pracę samodzielnego trenera zaproponowali mu Portland Trail Blazers i Cheecks przyjął ją bez wahania. Początkowo Blazers grali świetnie, ale po dwóch sezonach plaga kontuzji i niefrasobliwi gracze negatywnie wpływały na wyniki, aż po rozgrywkach 2004-05 zakończonych bilansem 27-55 Cheeks został zwoliony (łącznie notując dobry wynik 162-139). W 2005 roku na stanowisko głównego trenera zatrudnili go Sixers. Początki były trudne, na dodatek “Mo” musiał zmagać się on z z niezadowolonym z braku postępów Iversonem. Cheeks jednak wygrał i AI został sprzedany, a klub powoli zaczął odbijac się od dna. W sezonie 2007-08 Cheeks był nawet jednym z kandydatów do tytyłu Trenera Roku, po tym jak Sixers byli rewelacją ligi po przerwie na All Star Weekend i w całym sezonie zanotowali bilans 40-42 (odpadli w pierwszej rundzie play-offs). Jednak w sezonie 2008-09 Sixers mimo wzmocnienia w osobie Eltona Branta grali fatalnie nie spełniając oczekiwań. Po tym jak trener zanotował w tym sezonie bilans 9-14, władze stracily cierpliwość i go pożegnały. Podczas trzech i pół roku pracy w Philadelphii Cheeks zanotowal bilans 122-152. “Czasami rzeczy nie wychodzą tak, jakby się tego oczekiwało. Pocieszam się tym, że zrobiłem wszystko najlepiej jak potrafiłem” – powiedział.
Osiągnięcia i rekordy:
Mistrzostwo NBA (1983)
Występ w All Star Game (4 razy)
Pierwsza Piątka Obrońców (4 razy)
Druga Piątka Obrońców (1 raz)
Mistrzostwo CBA (1994)
“Oglądałem w telewizji mecze koszykówki i wymyślałem fantastyczne ruchy, a potem szedłem na boisku próbować” – mówił Julius Erving o swoich zapierających dech w piersiach zagraniach. Legendarny “Dr J” podczas swojej kariery zrewolucjonizował NBA, przyciągał wielotysięczną publiczność, zachwycał wspaniałymi ewolucjami w powietrzu i wspaniałymi wsadami, które to wcześniej nikomu się nie śniły, a później były kopiowane przez największe gwiazdy ligi. Był dominującym graczem swojej ery i cieszył się wielkim respektem. Każdy kibic koszykówki zna jego firmowe zagrania, gdyż w programach poświęconych NBA do dzisiaj są pokazywane takie akcje, jak bieg wzdłuż linii bocznej i oddanie rzutu z dwutaktu z “przejściem” piłki za tablicą (słynny “Baseline Move”), albo wspaniały wsad z obrotem piłki w powietrzu od kolan do głowy. Był niezwykle skoczny, szybki i miał dużą fantazję. Większość czasu na boiskach spędzał “latając” nad obręczą. Każdego wieczoru wymyślał coś innego. Kariera Ervinga nie opierała się na liczbach, tylko na niepowtarzalnym stylu i ekspresyjnych zagraniach. Kiedy Julius biegł z piłką, nikt tak naprawdę nie wiedział, co z nią zrobi.
Zacznijmy jednak od początku. Erving urodził się w Nowym Jorku 22 lutego 1950 roku. Po ukończeniu uczelni w Massachusetts w 1971 roku, zaczął występować w przeżywającej kryzys lidze ABA, do której został wybrany w drafcie 1972 roku z numerem 12. Już w pierwszym roku gry zdobywał średnio 27.3 ppg, za co otrzymał nagrodę dla Najlepszego Debiutanta. Przez 5 pierwszych lat kariery grał w dwóch zespołach: Virginia Squires (1971-73) i New York Nets (1973-76). Robił tam wszystko, by pozyskać sympatię fanów, ale też wygrywać mecze. Zdobywał średnio 28.7 ppg, 12.1 rpg i 4.8 apg. Udało mu się otrzymać trzy nagrody MVP i to w trzech kolejnych sezonach, natomiast dwukrotnie doprowadził klub z Nowego Jorku do Mistrzostwa. Również trzy razy zostawał Królem Strzelców, cztery razy był nominowany do pierwszej piątki ABA. Wydawało się, że “Dr J.” swoją przyszłość zwiąże właśnie z ABA, jednak liga ta rozwiązała się po sezonie 1975-76 i Erving przeszedł do popularniejszej NBA.
Podczas 11 lat gry w nowym zespole, Philadelphii 76ers, Erving zmienił profesjonalną koszykówkę w popisy nad obręczą. Uwielbiali go za to kibice, trenerzy i działacze NBA. Do tego stopnia zdominował ligę, że zaczęto nawet zachęcać innych zawodników do naśladowania nowej gwiazdy. Nie dziwi więc fakt, że aż 11 razy wystąpił w Meczach Gwiazd NBA (w swoim pierwszym w 1977 roku zdobył 30 punktów i nagrodę MVP). W roku 1980 został wybrany do Drużyny Gwiazd Wszechczasów z okazji 35-cio lecia NBA. Nie były to jednak tylko i wyłącznie sukcesy indywidualne, Julius zdołał doprowadzić także Sixers cztery razy do Finałów NBA, zespołowi udało się zdobyć wymarzone trofeum w 1983 roku. Niestety cztery lata później “Doktor” zakończył swoją błyskotliwą karierę. Miał wtedy na koncie łącznie w ABA i NBA 30 026 punktów. Zmienił na zawsze NBA, dzięki niemu koszykówka stała się bardziej żywiołowa, efektowna, przyciągała coraz większe rzesze fanów. Utorował drogę takim gwiazdom, jak Lenny Wilkens czy Michael Jordan. W 1993 roku nagrodzono jego karierę wybraniem do Galerii Sław NBA.
“W koszykówce Julius był tak naprawdę pierwszym, który stanął na czele całej ligi stając się rzecznikiem NBA. On rozumiał, jaka ważna jest jego rola i przyjął na siebie rolę, by reprezentować ligę. Julius był pierwszym sportowcem jakiego pamiętam, który zjednoczył jakiś rodzaj sportu i był znany pod tylko jednym imieniem – Doktor” – Billy Cunningham.
“Byłem tam starając się zdobyć Mistrzostwo, kiedy moja szczęka po prostu opadła na dół. Właśnie to zrobił. Pomyślałem, co my powinniśmy zrobić? Czy powinniśmy wznowić grę czy może poprosić go, by to powtórzył” – Magic Johnson po słynnym zagraniu Ervinga za tablicą (“The Baseline Move”).
Osiągnięcia i rekordy:
Mistrzostwo NBA (1983)
Mistrzostwo ABA (1975, 1976)
Najlepszy Debiutant roku ABA (1971)
MVP (ABA: 1974, 1975, 1976 NBA: 1981)
MVP Meczu Gwiazd NBA (1977, 1983)
MVP Finałów (ABA: 1975, 1976)
J. Walter Kennedy Citizenship Award 1983
Występ w All Star Game (11 razy w NBA, 5 razy w ABA)
Wybrany w 1993 roku do Galerii Sław NBA
Jeden z 50 Najlepszych Zawodników w Historii
Pierwsza Piątka NBA (1978, 1980, 1981, 1982, 1983)
Druga Piątka NBA (1977, 1984)
Pierwsza Piątka ABA (1973, 1974, 1975, 1976)
Druga Piątka ABA (1972)
Król Strzelców ABA (3 razy)
Najlepszy blokujący w historii Sixers: 1293 bloków
Billy Cunningham, a właściwie William John Cunningham, zaczął grać w koszykówkę w wieku 5 lat. Nic dziwnego, że już w college’u pokazał, że zostanie wielkim zawodnikiem. Był MVP w latach 1963-65, dostawał się do pierwszych piątek Ligi ACC, był nawet kapitanem zespołu. 10 grudnia 1964 rzucił 48 punktów w jednym meczu, co było rekordem na Uniwersytecie Północnej Karoliny, a w całej karierze uczelnianej zebrał z tablic także rekordowe 1062 piłki. W NBA był znany ze swojej skoczności (stąd przydomek: “Kangurek”) oraz z zaangażowania, jaki wnosił do gry. Billy był leworęczny, lecz nie przeszkodziło mu to w osiągnięciu wielkiej sławy. Wyróżniał się wspaniałym stylem gry. Kochano go też za wierność 76ers, gdyż nie przenosił się z drużyny do drużyny w poszukiwaniu większych pieniędzy i lepszych wyników. Całą swoją karierę “Kangurek” spędził w zespole z Miasta Braterskiej Miłości, wyjątkiem były tylko lata 1972-74, gdy grał w konkurującej z NBA lidze, ABA. Podczas gry w Carolinie podczas drugiego roku zdobył MVP. Największe sukcesy odnosił jednak z Sixers, kiedy to w 1967 roku z zespołem, który miał jeden z najlepszych składów w historii (Wilt Chamberlain, Wali Jones, Hal Greer, Chet Walker), zdobył jedyne Mistrzostwo NBA jako gracz. Zakończyło to ośmioletnią dominację Boston Celtics.
Cunningham w całej karierze zdobył 16 310 punktów oraz 7 981 zbiórek i 3 305 asyst. Trzykrotnie był wybierany do All Star Game, czterokrotnie dostawał się do Pierwszej Piątki NBA. Jest też na liście 50 Największych Graczy NBA. Osiągnąłby pewnie jeszcze więcej, jednak w sezonie 1975-76 w 20 meczu po zbiórce defensywnej, biegnąc na kosz przeciwnika, jak sam powiedział “moja noga eksplodowała”, szanse na powrót do pełnej sprawności były właściwie zerowe.
Po zakończeniu 11-letniej kariery, Billy nie chciał zrezygnować ze swojego ulubionego sportu. W 1977 roku został trenerem i tą funkcję pełnił również z Philadelphią, przez 8 lat (1977-85). W tym czasie osiągnął znakomity wynik 454-196, co dało mu 69.8% w sezonie zasadniczym i 62.9% w play-offs. Żaden inny trener tak szybko nie zanotował swojej 200, 300 i 400 wygranej. Za takie wspaniałe statystyki dostał się na listę Największych Trenerów Wszechczasów. W okresie trenerskim Cunninghama filadelfijczycy trzy razy wygrywali tytuł dywizji i trzy razy dostawali się do Finału NBA, a mistrzostwo zdobyli raz, w 1983 roku. W pozostałych finałach przegrywali 2-4 z Lakers. Cunningham był bardzo charakterystycznym szkoleniowcem. Przy linii bocznej tupał, krzyczał, wdawał się w rozmowy z sędziami i żądał największego poświęcenia od swoich graczy. W 1987 roku był jednym z założycieli Miami Heat. Rok wcześniej dostał się do Panteonu Sław NBA, a Sixers zastrzegli jego numer. Komentował mecze NBA dla stacji CBS, a w latach 90-tych otworzył swoją restaurację w Philadelphii.
“Kiedy myślisz o życiu Billy’ego, ono jest niezwykłe. Był supergwiazdą w szkole średniej. Potem poszedł do Północnej Karoliny, gdzie wybrano go do Najlepszej Drużyny Ameryki. W drafcie był numerem pierwszym. Potem uczestniczył w All Star. Następnie zaczął trenować i patrząc na wynik procentowy, został jednym z najlepszych trenerów. Później gdy NBA zaczęła się rozwijać, on miał w tym swój wkład. To niewiarygodne. Nie potrafię wymienić jednej rzeczy której się podjął i która mu nie wyszła. To jest właśnie niezwykłe życie” – Pat Williams, były gracz Sixers i vice prezydent Orlando Magic.
Osiągnięcia i rekordy:
Mistrzostwo NBA (1967 – jako zawodnik, 1983 – jako trener)
Debiutant Sezonu 1965-66
MVP (Brooklyn League: 1961, ABA: 1973)
Występ w All Star Game (4 razy)
Wybrany w 1986 roku do Panteonu Sław
Na liście 50 Najlepszych Koszykarzy
Na liście 50 Najlepszych Trenerów
Pierwsza Piątka Debiutantów 1966
Pierwsza Drużyna NBA (1969, 1970, 1971)
Druga Drużyna NBA (1972)
Pierwsza Drużyna ABA 1973
Dolph Schayes jest dzisiaj określany mianem jednego z najbardziej wytrwałych zawodników NBA. Razem z innym centrem, George’m Mikanem z Minneapolis Lakers, był jedną z pierwszych wielkich gwiazd tej ligi. Jego kariera zaczęła się w inauguracyjnym sezonie NBA i trwała do czasu, kiedy koszykówka stała się wielkim widowiskiem. W swoim debiutanckim sezonie zdobywał średnio 12.4 pkt. i pokazał, że może wiele osiągnąć, wygrywając nagrodę dla Najlepszego Pierwszoroczniaka. Stosował rzut oburęczny z miejsca jeszcze długo przed rozpowszechnieniem rzutu z wyskoku. Jak na wczesne lata NBA, był on niezwykle atletycznie zbudowany i jego gra była bardzo równa. Dolph występował przez 14 sezonów w Syracuse Nationals (później Philadelphia 76ers), natomiast karierę zakończył grając jeden rok w San Francisco Warriors. Był wtedy zawodnikiem, który rozegrał rekordowe 996 gier, w tym 706 bez przerwy w latach 1952-61, co było na tamte czasy niesłychane. Jego najmocniejszymi stronami był mistrzowsko wyćwiczony rzut pozycyjny z dystansu oraz umiejętne wejścia pod kosz. Bardzo dobrze zbierał, przez 11 sezonów miał dwucyfrowe średnie zbiórek, w sezonie 1950-51 przewodził nawet lidze ze średnią 16.4 na mecz. Był także niezwykle skuteczny w rzutach wolnych. Jego gorszą strona była natomiast skuteczność z gry (tylko 38%). W tym czasie doprowadził Nationals trzykrotnie do finału, w latach 1950, 1954 i 1955. Tytuł udało mu się zdobyć za ostatnim podejściem. Swoją karierę zakończył w 1964 roku z imponującym dorobkiem 19 249 punktów i 11 256 zbiórek (co daje średnie odpowiednio 18.2 i 10.6). Sześciokrotnie był wybierany do Pierwszej Piątki NBA, 12 razy występował w Meczach Gwiazd. W 1973 roku znalazł się w Galerii Sław NBA, a w 1996 roku został wybrany do grona 50 najlepszych koszykarzy Wszechczasów.
Po zakończeniu kariery koszykarskiej nie chciał zrezygnować ze sportu i w latach 1970-72 był trenerem zespołu Buffalo Braves. Miał już wtedy spore doświadczenie w tej pracy, bo przez kilka lat w Philadelphii był grającym trenerem, w 1966 roku dostał nawet nagrodę dla najlepszego szkoleniowca z bilansem 55-25. W jego ślady poszedł syn, Danny, który w 1981 roku dostał się do NBA wybrany przez Utah Jazz, jednak nigdy nie dorównał ojcu.
Schayes zmarł w 2015 roku na raka. Miał 87 lat. “Pomógł NBA rozwijać się od najwcześniejszych dni, został jedną z pierwszych gwiazd ligi, słynął z pasji, współzawodnictwa i szukania doskonałości, która z czasem zdefiniowała naszą ligę” – oświadczył na wieść o jego śmierci komisarz NBA, Adam Silver.
Osiągnięcia i rekordy:
Mistrzostwo NBA 1955
Najlepszy Debiutant NBA 1949
Najlepszy Trener NBA 1966
Występ w All Star Game (12 razy)
Wybrany w 1973 roku do Galerii Sław NBA
Członek Najlepszej Drużyny NBA na 25 lecie ligi (1970)
Jeden z 50 Najlepszych Zawodników w Historii (1996)
Pierwsza Piątka NBA (1952, 1953, 1954, 1955, 1957, 1958)
Jeden sezon przewodził NBA w zbiórkach
Piąty na liście punktów z rzutów wolnych w historii – 6979
“Sir” Charles Barkley jest jednym z tych wielkich graczy, którzy nigdy nie zdobyli Mistrzostwa NBA. Po rezygnacji z czwartego roku studiów na uniwersytecie w Auburn został wybrany w drafcie 1984 roku przez Philadelphię 76ers z numerem pierwszym. Od razu zaczął się wyróżniać swoim ciętym językiem, arogancją i wygadaniem. Jak magnes przyciągał dziennikarzy, którzy “polowali” na jego kolejną dowcipną, czasem obraźliwą wypowiedź. Niestety Barkley często przesadzał, czym nie zyskał sobie sympatii niektórych graczy w lidze. Jednak nie to się liczyło, bo na boisku dawał z siebie wszystko. Był bardzo skoczny, potrafił zdobywać punkty, ale też świetnie zbierał. Popisywał się rzutami które potrafił wykonywać z każdego miejsca na boisku. Przez pierwszych 9 lat kariery jego skuteczność nie spadła nigdy poniżej 50%. W sezonie 1986-87 został najniższym liderem zbiórek w NBA.
W drużynie z Philadelphii początkowo był jednak drugoplanową postacią. Zmieniło się to po odejściu Juliusa Ervinga i Mosesa Malone’a. “Sir Charles” został liderem drużyny, jednak wciąż był daleko od mistrzostwa. Dzięki niemu Sixers nie spadli na dno, ale nie mieli też większych szans w play-offs. Podczas występu w barwach Sixers w All Star Game w 1991 roku Barkley pokazał na co stać. Rzucił 17 punktów, ale co ważniejsze zebrał 22 piłki, co było wyrównaniem rekordu należącego do Wilta Chamberlaina z 1967 roku. Barkley zdobył nagrodę MVP za ten występ, Wschód wygrał 114-116. Jednak już w 1992 roku został oddany do Phoenix Suns. Do księgi rekordów Sixers wpisał się będąc czwarty w całkowitej liczbie punktów (14 184), trzeci w średniej punktowej (23.3 ppg), w liczbie zbiórek (7 079), ósmy w liczbie asyst (2 276) i drugi w skuteczności (57%). Przez siedem kolejnych lat przewodził Sixers w skuteczności i zbiórkach, a przez sześć kolejnych lat w punktach. W Suns w sezonie 1992-93 przewodził NBA w punktach, zbiórkach i asystach. Zdobył wtedy nagrodę MVP sezonu zasadniczego i doprowadził Suns do finału NBA, w którym jednak zespół z Phoenix przegrał 2-4 z Chicago Bulls. W tym samym roku został wybrany do reprezentacji Stanów Zjednoczonych na olimpiadę w Barcelonie. Razem z legendarnym “Dream Teamem”, w skład którego wchodzili tacy gracze jak Michael Jordan, Larry Bird czy Magic Johnson, zdobył złoty medal. Drużyna USA wygrywała każdy mecz z przeciwnikami minimalnie 30 punktami! Był to najlepszy sezon w karierze Barkley’a. W kolejnych latach Suns popadli w plagę kontuzji i nie zdołali już powtórzyć swojego sukcesu. Barkley nie zastanawiał się długo i goniąc za tytułem przeszedł do Houston Rockets. Tam razem z Hakeemem Olajuwonem i Clydem Drexlerem miał w końcu zdobyć upragnione trofeum. Szanse były duże, gdyż “Rakiety” wywalczyli już tytuł rok i dwa lata wcześniej. Jednak wraz z Barkleyem z Phoenix przyszły kontuzje i w sezonie 1996-97 zawodnik ten zagrał w tylko w 53 meczach, a rok później w 68. Przez cały ten czas krążyły pogłoski o zakończeniu kariery przez koszykarza, lecz ten nie chciał o tym słyszeć.
Barkley zakończył ostatecznie karierę w sezonie 1999-2000 w mieście, w którym ja zaczął, czyli Philadelphii. Podczas meczu Rockets-Sixers 8 grudnia próbując zablokować rzut Tyrone’a Hilla upadł na parkiet i nabawił się kontuzji, która nie pozwoliłaby mu już na zagranie w całym sezonie, który miał być jego ostatnim. W związku z tym postanowił zakończyć karierę od razu. Zaraz potem został komentatorem sportowym. W 2000 roku jego koszulka z numerem 34 została zastrzeżona przez władze Philadelphii 76ers.
Osiągnięcia i rekordy:
MVP (1993)
MVP Meczu Gwiazd (1991)
Występ w All Star Game (11 razy)
Pierwsza Piątka Debiutantów 1984
Pierwsza Piątka NBA (1988, 1989, 1990, 1991, 1993)
Druga Piątka NBA (1986, 1987, 1992, 1994, 1995)
Trzecia Piątka NBA (1996)
Dwa występy na olimpiadach (Barcelona 1992, Atlanta 1996)
Na liście 50 Najlepszych Koszykarzy NBA (1996)
Członek Galerii Sławy NBA
Najniższy gracz przewodzący NBA w zbiórkach w historii: 1987 – 14.6 rpg
Czwarty gracz w historii z 20 000 punktów, 10 000 zbiórek i 4 000 asyst
Moses Eugene Malone rozpoczął swoją karierę już w wieku 19 lat. Zrezygnował z pójścia na studia (co kiedyś było dosyć rzadkim i ryzykownym posunięciem), jednak wolał koszykówkę i zdawał sobie sprawę ze swoich umiejętności. Był niezwykle szybki, silny, sprawny i imponował wytrzymałością i wspaniałą formą. Został wybrany w drafcie 1976 roku przez Portland z numerem piątym, ale nigdy nie zagrał dla Blazers, bo od razu oddano go do Houston Rockets. W pierwszym sezonie osiągnął średnie 18.8 ppg. oraz 14.6 rpg z miejsca stając się jednym z najlepiej zbierających zawodników NBA. Po siedmiu latach gry powędrował do Philadelphii 76ers. Nie była to jego ostatnia przeprowadzka. Moses przez całą swoją karierę koszykarską błąkał się po klubach ABA oraz NBA. Sześciokrotnie był najlepszym zbierającym NBA, dostał też trzy nagrody MVP sezonu zasadniczego. W 1981 roku doprowadził do finałów Houston Rockets, którzy jednak przegrali z Boston Celtics 2-4. W 1983 roku był najlepszym graczem Philadelphii 76ers, która po świetnym sezonie zdobyła mistrzostwo NBA, głównie za sprawą duetu, jaki stworzył z Juliusem Ervingiem. Za występ w tych finałach Malone dostał zresztą MVP. Były to najlepsze lata w karierze tego środkowego. Mimo to czuł się niechciany, głównie ze względu na częste przeprowadzki.
Karierę zakończył w San Antonio Spurs, w zespole w którym rozegrał 17 meczów w sezonie 1994-95. Gdy odchodził, miał za sobą łącznie 21 sezonów oraz 29 580 punktów, co dawało mu wtedy trzecie miejsce na liście najlepszych strzelców wszechczasów (wyprzedzali go wtedy Michael Jordan oraz Karl Malone). Był też pierwszy pod względem trafionych rzutów wolnych, drugi pod względem oddanych rzutów wolnych oraz trzeci pod względem rozegranych meczy (1 329) i szósty pod względem minut (45 071). Dzisiaj Malone jest uważany za jednego z najlepszych centrów w historii tego sportu. W sezonie 2006-07 Moses wrócił oficjalnie do Philadelphii, gdzie pełnił funkcję asystenta trenera przez dwa lata. Zmarł na atak serca w 2015 roku w wieku zaledwie 60 lat.
Osiągnięcia i rekordy:
Mistrzostwo NBA (1983)
MVP (1979, 1982, 1983)
MVP Finałów (1983)
MVP All Star Game (1960)
Występ w All Star Game (12 razy)
Pierwsza Drużyna NBA (1979, 1982, 1983, 1985)
Druga Drużyna NBA (1980, 1981, 1984, 1987)
Pierwsza Drużyna Obrońców (1983)
Druga Drużyna Obrońców (1979)
Wybrany w 2001 roku do Galerii Sławy
Jeden z 50 Najlepszych Zawodników w Historii
Piąty na liście najlepszych strzelców w historii (29 580)
Siódmy na liście najlepiej blokujących zawodników w historii (2.21)
Sześć razy najlepszy zbierający NBA
Rekord NBA w ilości zbiórek ofensywnych w karierze: 6731
Rekord NBA w ilości trafionych rzutów wolnych w karierze: 8531
Rekord NBA pod względem ilości gier bez wykluczenia za faule: 1 212
Hal Greer, a właściwie Harold Everett Greer, nie jest wśród dzisiejszych kibiców NBA tak znany i podziwiany jak Wilt Chamberlain czy “Dr J”, jednak w swoich czasach był najlepszym obrońcą w całej lidze. Dorastał w Zachodniej Wirginii. W szkole średniej Douglass High School zagrał tak dobrze, że został pierwszym Afroamerykaninem przyjętym na Uniwersytet Marshalla. Zdobywał tam średnio 19.4 ppg przez trzy lata gry. Dwukrotnie dostawał się do Najlepszej Drużyny Ameryki. W NBA Greer całą swoją piętnastoletnią karierę spędził w drużynie Philadelphii, która jeszcze jako Syracuse Nationals wybrała go w drugiej rundzie draftu w 1958 roku. Grał przez cały czas konsekwentnie na bardzo wysokim poziomie, zawsze angażował się w grę swojego zespołu. Jako debiutant zdobywał 11.1 ppg rzucając a 45% skutecznością. Rok później był już wielką gwiazdą i przez kilka lat pozostawał w czołówce strzelców NBA, a Sixers przeżywali wówczas wspaniały okres. W 1967 z jednym z najlepszych składów w historii ukończyli sezon zasadniczy z najlepszym rezultatem w swojej historii (67-13) i bez problemu zdobył Mistrzostwo NBA wygrywając 4-2 z San Francisco Warriors. Greer (22 ppg) był wtedy jednym z najważniejszych członków teamu, w skład którego wchodzili tacy gracze jak wspomniany już wcześniej Wilt Chamberlain oraz Billy Cunningham czy Chet Walker. W pierwszym meczu finałowym Greer zdobył 32 punkty, w drugim 30, a w czwartym aż 38, dzięki czemu Sixers wygrali 122-108. W całej swojej karierze Greer zdobył łącznie 21 586 punktów, 5665 zbiórek i 4540 asyst. Pod koniec kariery pracował też jako asystent trenera. Kiedy odchodził, miał na swoim koncie udział w 1122 spotkaniach, co było rekordem w całej NBA. Jego numer 15, został zastrzeżony w Philadelphii. Umieszczono go na liście 50 Największych Graczy NBA, w 1981 roku znalazł się też w Galerii Sławy.
“Konsekwencja. Chciałbym być zapamiętany jako wspaniały, konsekwentny zawodnik”.
“Każdy zawodnik powinien próbować uczyć się ciągle czegoś nowego. Każdy mecz, każda minuta, każdy moment spędzony na boisku to okazja do nauki czegoś nowego. Tak właśnie było ze mną”.
Osiągnięcia i rekordy:
Mistrzostwo NBA (1967)
MVP Meczu Gwiazd (1968)
Występ w All Star Game (10 razy)
Druga Piątka NBA (1963, 1964, 1965, 1966, 1967, 1968, 1969)
Wybrany do Galerii Sławy (1982)
Na liście 50 Najlepszych Koszykarzy
WILT CHAMBERLAIN (1936 – 1999)
Wilt Chamberlain jest w całej historii NBA niewątpliwie jednym z najlepszych graczy jacy kiedykolwiek wyszli na parkiet. Wystarczy spojrzeć na długą listę jego rekordów. Zawodnicy znajdujący się na tej liście tuż za nim, są tak naprawdę daleko, daleko w tyle. Wilt był jak na czasy, w których grał, niezwykle wysportowany i silny. Może o tym świadczyć pewna opowieść byłego komentatora NBA. W jednej z akcji center przeciwnej drużyny chciał nad Wiltem “zapakować” piłkę do kosza. Chamberlain wyskoczył do bloku, piłka wyleciała aż w trybuny, a jak relacjonował komentator, center który ją rzucał tylko kawałek bliżej. Wilt potrafił szybko biegać, był poza tym bardzo wytrzymały i miał świetną kondycję. Jego wzrost i umiejętności pozwalały mu rzucać i zbierać, kiedy tylko chciał. Tak bardzo dominował w koszykówce, że niewielu graczy z innych dziedzin sportu mogłoby się z nim równać. O tym jak był dobry może świadczyć fakt, że kiedy zaczął grać w college’u zmieniono zasady wykonywania rzutów wolnych (wcześniej można było wkroczyć do akcji zanim jeszcze piłka dotknęła obręczy – Wilt dobijał każdy niecelny rzut wsadem), a gdy zaczął grać w NBA poszerzono pole trzech sekund. Na uniwersytecie w Kansas w swoim debiucie Wilt zdobył aż 52 punkty ustanawiając od razu nowy rekord uczelni i doprowadzając ją w tym samym sezonie do tytułu Mistrza NCAA.
W swoim debiucie w NBA zdobył natomiast 43 punkty i 28 zbiórek. Kiedy Wilt zaczynał karierę tylko jeden gracz rzucił w jednym sezonie ponad 2000 punktów, tylko Bill Russel miał ponad 1500 zbiórek w sezonie. Tymczasem w swoim debiutanckim sezonie Chamberlain rzucił 2707 punktów i zebrał 1941 piłek. Dało mu to imponującą średnią 37.6 ppg. oraz 27 rpg. Jako pierwszoroczniak zdobył MVP sezonu, MVP ASG i tytuł dla Najlepszego Debiutanta, a także znalazł się w Pierwszej Piątce NBA. Poza nim tylko Wes Unseld, będąc debiutantem, zdobył też MVP sezonu, ale już bez tych pozostałych wyróżnień. To był dopiero początek. Kolejny sezon zakończył się średnimi 38.4 ppg i 27.2 rpg. Było to przygotowanie do najskuteczniejszego sezonu w historii: 1961-62.
Wtedy to “Wilt The Stilt” osiągnął niesamowitą średnią 50.4 ppg (4029 punktów łącznie) i 25.7 rpg. To właśnie podczas tych rozgrywek, 2 marca w meczu z New York Knicks wygranym 169-147 jako jedyny w historii rzucił 100 punktów. Nikt ani wcześniej, ani później nie zbliżył się nawet do takiej liczby! Kiedy po trzech kwartach miał 69 oczek było jasne, że i on, i koledzy z drużyny będą robić wszystko, by tylko osiągnął setkę. Gracze Knicks starali się jako mogli, by do tego nie dopuścić. Na 46 sek. przed końcową syreną Wilt złapał podaną lobem piłkę i wpakował ją do kosza osiągając magiczną liczbę, która wcześniej wydawała się być nieosiągalna. Ponad 4000 kibiców nie czekając na koniec meczu wbiegło na parkiet, porządek udało się zaprowadzić dopiero po kilkunastu minutach. Wtedy zrobiono najsłynniejsze zdjęcie w historii koszykówki: Chamberlain trzyma na rękach kartkę z napisanym numerem “100”. W tym samym roku ustanowił rekord minut na boisku: grał średnio 48.5 minut!
Mimo wspaniałych wyników indywidualnych i woli walki, Philadelphia Warriors (klub w którym grał Chamberlain) nie zdobyła Mistrzostwa NBA. Pojawiły się sugestie, że “Szczudło” jest supergwiazdą, która jednak nie potrafi zmobilizować swojej drużyny i wynieść jej na szczyt. To oczywiście denerwowało zawodnika. Swój pierwszy wielki sukces drużynowy, czyli mistrzostwo, Wilt osiągnął w sezonie 1966-67, już jako zawodnik Philadelphii 76ers. Tytuł ten przerwał zwycięską passę Boston Celtics, wielkiej potęgi, która miała na koncie już osiem z rzędu. Pojedynki między Billem Russelem z Celtics i Chamberlainem zapierały dech w piersiach kibiców i przyciągały tysiące kibiców. Następna taka rywalizacja miała miejsce dopiero pomiędzy Lary Birdem i Magikiem Johnsonem. Jak na ironię, mistrzowski sezon był najgorszy dla Wilta pod względem punktowym: zdobywał średnio “tylko” 24.1 ppg.
W kolejnym roku gry pierwszy i ostatni raz w karierze Chamberlain przewodził NBA w asystach, których zdobył 702 (8.6 ppg). Podobno zrobił to, ponieważ męczyły go narzekania, że nie gra zbyt zespołowo i jest nastawiony na zdobywanie punktów. Wilt nie zagrzał długo miejsca w Philadelphii. Po trzech sezonach w Sixers stał się zawodnikiem Los Angeles Lakers z którymi zdobył swój drugi, ostatni tytuł w 1972 roku. Był to przedostatni sezon w lidze. Chamberlain zakończył karierę po sezonie 1972-73 uzyskując łącznie 31 419 punktów, 23 924 zbiórek i 4 643 asyst.
Zostawił po sobie wyładowaną swoim nazwiskiem księgę rekordów NBA. Po pięciu latach został wybrany do Galerii Sławy, natomiast w roku 1980 wybrano go z okazji 35-lecia NBA do Drużyny Gwiazd Wszechczasów. Po zakończeniu kariery Wilt jednak nie chciał odejść w cień. Przez jeden sezon był trenerem zespołu koszykarskiego San Diego Conquistadors ligi ABA. Próbował także przygody z kinem występując między innymi u boku Arnolda Schwarzeneggera w filmie “Conan Barbarzyńca”. Poza tym w 1991 roku opublikował biografię w której przyznał się, że spędził noc z ponad 20 000 kobiet. Grał profesjonalnie w siatkówkę plażową, polo, tenis, uprawiał biegi i nawet chciał walczyć na profesjonalnym ringu ze słynnym Muhammadem Ali.
Jednak Wilt Chamberlain pozostanie w naszej pamięci jako jeden z najlepszych koszykarzy wszechczasów. Niektórych jego rekordów nikt już nie pobije. Chamberlain zmarł 12 pażdziernika 1999 roku na serce, w wieku 63 lat. “Statystyki nie kłamią” – tak Oscar Robertson uzasadnia, dlaczego jego zdaniem Chamberlain był najlepszym zawodnikiem w historii koszykówki.
“Kiedy cofam się myślami to wiem, ze moje siedem ostatnich lat w lidze w porównaniu z moimi pierwszymi siedmioma sezonami były jak dowcip, jeśli chodzi o punktowanie. Przestałem rzucać – trenerzy mnie o to prosili, więc to zrobiłem. Czasami się zastanawiam, czy to nie był błąd” – Wilt Chamberlain.
Osiągnięcia i rekordy:
Mistrzostwo NBA (1967, 1972)
MVP (4 razy)
MVP All Star Game (1972)
Występ w All Star Game (13 razy)
Debiutant Roku (1960)
Wybrany w 1978 roku do Galerii Sławy
Jeden z 50 Najlepszych Zawodników w historii
Pierwsza Drużyna NBA (1960, 1961, 1962, 1964, 1967, 1968)
Druga Drużyna NBA (1963, 1965, 1972)
Pierwsza Drużyna Obrońców NBA (1972, 1973)
Siedem sezonów z rzędu Król Strzelców NBA
Jedenaście razy przewodził NBA w zbiórkach
Jeden raz przewodził NBA w asystach
Czwarty na liście najlepszych strzelców (31 419)
Najwięcej meczy z co najmniej 50 punktami w historii NBA: 118
Najwięcej kolejnych meczy z co najmniej 40 punktami w historii NBA: 14
Najwięcej kolejnych meczy z co najmniej 30 punktami w historii NBA: 65
Najwięcej kolejnych meczy z co najmniej 20 punktami w historii NBA: 126
Najlepsza średnia punktowa debiutanta w historii NBA: 37.6 ppg
Najlepsza skuteczność w sezonie w historii NBA: 72.7%
Najlepsza średnia zbiórek w sezonie w historii NBA: 27.2
Najlepsza średnia punktowa w sezonie w historii NBA: 50.4
Najwięcej kolejnych celnych rzutów z gry w historii NBA: 35
Najwięcej punktów w meczu w historii NBA: 100
Najwięcej punktów w połowie meczu w historii NBA: 59
Najwięcej zbiórek w meczu w historii NBA: 55
Najwięcej trafionych wolnych w meczu w historii NBA: 28
Najwięcej punktów w Meczu Gwiazd w historii NBA: 42
Najlepsza średnia minut w sezonie w historii NBA: 48.5
Jedyny zawodnik, który zdobył w jednym sezonie ponad 4 000 punktów
Jedyny zawodnik, który osiągnął triple double double (22 pkt, 25 zb, 21 as.)
Jeden z najbardziej utalentowanych strzelców w historii NBA. Autor licznych wpisów w księgach indywidualnych rekordów oraz na listach przyznanych nagród. Jeden z najbardziej nieustępliwych, twardych i grających z pasją zawodników. Kochał współzawodniczyć, jak niewielu w NBA. Pozostawiał na parkiecie ogromne serce do gry. Nie straszne były kontuzje, bo po tysiącu upadków na parkiet potrafił podnieść się jeszcze jeden raz i grać dalej, odmawiając normalnej rehabilitacji. Spopularyzował zagranie zwane “crossoverem”, był jednym z najbardziej kochanych zawodników Philadelphii. To wszystko przy wzroście zaledwie 183 centymetrów.
Podczas swojej 14-letniej kariery przez jedenaście pierwszych sezonów grał dla Sixers, ponadto występował w barwach Denver Nuggets, Detroit Pistons oraz Memphis Grizzlies, by na ostatnie mecze w karierze wrócić jeszcze do swojego macierzystego klubu. W 914 rozegranych spotkaniach zdobywał średnio 26.7 ppg (szósty wynik w historii NBA), 3.7 rpg, 6.2 apg oraz 2.2 spg. Był wybrany Debiutantem Roku. Doprowadził filadelfijczyków do finałów w 2001 roku, zdobył MVP sezonu regularnego i dwa razy MVP Meczu Gwiazd, do którego powołano go 11 razy. Czterokrotnie był Królem Strzelców NBA, trzykrotnie liderem przechwytów. W historii Sixers zajmuje drugie miejsce w punktach (po Halu Greer’ze) i przechwytach (po Maurice Cheeks’ie).
Dużo więcej o Allenie Iversonie w specjalnych sekcjach:
Biografia | Osiągnięcia | Cytaty
Najnowsze komentarze