Billy Cunningham, a właściwie William John Cunningham, zaczął grać w koszykówkę w wieku 5 lat. Nic dziwnego, że już w college’u pokazał, że zostanie wielkim zawodnikiem. Był MVP w latach 1963/65, dostawał się do pierwszych piątek Ligi ACC, mianowano go nawet kapitanem zespołu. 10 grudnia 1964 rzucił 48 punktów w jednym meczu, co było rekordem na Uniwersytecie Północnej Karoliny, a w całej karierze uczelnianej zebrał z tablic także rekordowe 1062 piłki. W NBA był znany ze swojej skoczności (stąd przydomek: „Kangurek”) oraz z zaangażowania, jakie wnosił do gry. Billy był leworęczny, co wówczas było rzadkością na parkietach, lecz nie przeszkodziło mu to w osiągnięciu wielkiej sławy. Wyróżniał się wspaniałym stylem gry. Kochano go też za wierność 76ers, gdyż nie przenosił się z drużyny do drużyny w poszukiwaniu większych pieniędzy, czy lepszych wyników.
Całą swoją karierę „Kangurek” spędził w zespole z Miasta Braterskiej Miłości, wyjątkiem były tylko lata 1972-74, gdy grał w konkurującej z NBA lidze ABA. Największe sukcesy odnosił jednak z Sixers, kiedy to w 1967 roku z zespołem, który miał jeden z najlepszych składów w historii (Wilt Chamberlain, Wali Jones, Hal Greer, Chet Walker), zdobył jedyne Mistrzostwo NBA jako gracz. Zakończyło to ośmioletnią dominację Boston Celtics.
Cunningham w całej karierze zdobył 16 310 punktów oraz 7 981 zbiórek i 3 305 asyst. Trzykrotnie był wybierany do Meczu Gwiazd, czterokrotnie dostawał się do Pierwszej Piątki NBA. Jest też na liście 50 Największych Graczy NBA. Osiągnąłby pewnie jeszcze więcej, jednak w 20 spotkaniu sezoniu 1975/76 po zbiórce defensywnej, jak sam powiedział „moja noga eksplodowała”. Szanse na powrót do pełnej sprawności były właściwie zerowe.
Po zakończeniu 11-letniej kariery, Billy nie chciał zrezygnować ze swojego ulubionego sportu. W 1977 roku został trenerem i tą funkcję pełnił również z Philadelphią i to przez 8 kolejnych lat (1977-85). W tym czasie osiągnął znakomity wynik 454-196, co dało mu 69.8% w sezonie zasadniczym i 62.9% w play-offs. Wtedy żaden inny trener tak szybko nie zanotował swojej 200, 300 i 400 wygranej. Za takie wspaniałe statystyki dostał się na listę Największych Trenerów Wszechczasów. W okresie trenerskim Cunninghama filadelfijczycy trzy razy wygrywali tytuł dywizji i trzy razy dostawali się do Finału NBA, a mistrzostwo zdobyli raz, w 1983 roku. W pozostałych finałach przegrywali 2-4 z Lakers. Cunningham był bardzo charakterystycznym szkoleniowcem. Przy linii bocznej tupał, krzyczał, wdawał się w rozmowy z sędziami i żądał największego poświęcenia od swoich graczy. W 1987 roku był jednym z założycieli Miami Heat. Rok wcześniej dostał się do Panteonu Sław NBA, a Sixers zastrzegli jego numer. Komentował mecze NBA dla stacji CBS, a w latach 90-tych otworzył swoją restaurację w Philadelphii.
Kiedy myślisz o życiu Billy’ego, było ono niezwykłe. Był supergwiazdą w szkole średniej. Potem poszedł do Północnej Karoliny, gdzie wybrano go do Najlepszej Drużyny Ameryki. W drafcie był numerem pierwszym. Potem uczestniczył w Meczach Gwiazd. Następnie zaczął trenować i patrząc na wynik procentowy, został jednym z najlepszych trenerów. Później gdy NBA zaczęła się rozwijać, on miał w tym swój wkład. To niewiarygodne. Nie potrafię wymienić jednej rzeczy której się podjął i która mu nie wyszła. To jest właśnie niezwykłe życie – Pat Williams, były gracz Sixers i vice prezydent Orlando Magic.
OSIĄGNIĘCIA I REKORDY
Mistrzostwo NBA (1967 – jako zawodnik, 1983 – jako trener)
Debiutant Sezonu 1965/66
MVP (Brooklyn League: 1961, ABA: 1973)
Występ w Meczu Gwiazd (4 razy)
Wybrany w 1986 roku do Panteonu Sław
Na liście 50 Najlepszych Koszykarzy
Na liście 50 Najlepszych Trenerów
Pierwsza Piątka Debiutantów 1966
Pierwsza Drużyna NBA (1969, 1970, 1971)
Druga Drużyna NBA (1972)
Pierwsza Drużyna ABA 1973
DODATKOWE INFORMACJE
Pełne statystyki Basketball-Reference.com
Z archiwum Sixers.pl