Najgorsze transfery Sixers

Jesteśmy z Wami od 2001 roku. To żadne odkrycie, bo informacja ta zawarta jest w logo na Sixers.pl. Za to ciekawsze jest to, że przez ponad 12 lat istnienia tej strony w Philadelphii 76ers przewinęło się aż ośmiu trenerów i czterech GM’ów. Dosyć sporo. Co za tym idzie, mamy długą listę transferów, wymian, wiele wyborów w drafcie itp. Wiele z nich nietrafionych, źle pomyślanych. Kilka naprawdę koszmarnych. Postanowiłem więc zrobić subiektywną listę najgorszych ruchów transferowych i transakcji Sixers od momentu powstania tej strony.

Zapraszam do dyskusji – zgadzacie się, czy nie? Inna kolejność? A może o kimś zapomniałem, bo w końcu o złych rzeczach najlepiej szybko zapomnieć?

 

MIEJSCE 7:
Wybór w drafcie 2010 roku Evana Turnera.

Sixers pokazali w ostatnich latach, że mają dobrą rękę do wysoki czy też dalszych wyborów w drafcie (Iguodala, Holiday, Dalembert, Iverson czy kupieni tuż po drafcie Green i Korver). Kiedy więc wybierali w 2010 roku z numerem drugim, apetyty były ogromne.

Evan Turner jak do tej pory rozczarowuje, gra bardzo nierówno, świetne mecze przeplata ze słabiutkimi. Nie wiadomo, kiedy można na niego liczyć. Największym problemem wydaje się być słaba psychika tego zawodnika. Doug Collins powiedział chyba słusznie, że „Evan po prostu za bardzo się stara i za bardzo przejmuje”. Biorąc pod uwagę, że draft nie należał do najlepszych oraz znając średnie Turnera w minionym sezonie (13/6/4) zdecydowanie nie nazwałbym go bustem. Ale pamiętając, że z dalszymi numerami wybrano DeMarcusa Cousinsa czy Paula George’a, to…

 

MIEJSCE 6:
Rezygnacja z Andre Millera w 2009 roku.

Gdy w 2006 roku Sixers musieli pilnie pozbyć się Allena Iversona, byli krytykowani za to, że w zamian dostali „jedynie” Millera. Ale Andre jako klasyczny rozgrywający zapełnił wreszcie lukę po Ericku Snowie, dodatkowo miał dobry wpływ na młodzież. Wydawało się, że zagości w Philadelphii na dlużej, ale nie – zrezygnowano z niego latem 2009 roku, kiedy był wolnym agentem. Sixers wówczas totalnie się nim nie interesowali. W konsekwencji w klubie brakowało porządnego rozgrywajacego aż do sezonu 2012/13, kiedy swój talent pokazał Jrue Holiday.

 

MIEJSCE 5:
Wymiana Eric Snow – Kedrick Brown i Kevin Ollie, 2004 rok.

Sixers chcieli przesunąć Allena Iversona z SG na PG, więc Snow był zbędny i wylądował w Cleveland. Iverson dalej grał świetnie, ale jakby spojrzeć dzisiaj na jego karierę, to największe sukcesy drużynowe osiągał jako SG, a jego zespoły spisywały się najgorzej, gdy był rozgrywającym. Osobiście uważam zmianę jego pozycji za wielki błąd, który miał duży wpływ na dalsze losy tego koszykarza.

A co z transferem? O Brownie nikt już nie pamięta. Ollie’go pamiętamy, ale jako zawodnika głębokich rezerw, który przez braki kadrowe grał przesadną ilość minut. Snow po odejściu z Sixers rozegrał jeszcze trzy pełne sezony ze słabymi średnimi 4 ppg i 4 apg. Ale w tym przypadku statystyki kłamią. Eric grał minimum 23 minuty w każdym meczu przez trzy lata, bo jako klasyczny PG był bardzo przydatny dla młodego LeBrona Jamesa. Sixers odczuwali brak tego typu rozgrywającego aż do czasów sprowadzenia Andre Millera.

 

MIEJSCE 4:
Pozyskanie Jasona Kapono za Reggie Evansa w 2009 roku.

Dwa lata po odaniu Kyle’a Korvera filadelfijczycy byli jedną z najgorszych drużyn w rzutach za trzy. Lekarstwem na fatalną skuteczność zza łuku miał być Jason Kapono. Jeden z najlepszych w historii specjalistów w rzutach za trzy miał sprawić, że Sixers będą groźni z dystansu.

Ale Kapono zostawił najwyraźniej swoją skuteczność w poprzednim klubie. Za trzy nigdy nie rzucał tak słabo jak w Philadelphii (37%), w ogóle nie mógł się odnaleźć w ofensywie (a o defensywie szkoda nawet pisać), więc szybo zaczął grzać ławę. Sixers nie tylko wciąż brakowało strzelca za trzy, ale też walczaka pod tablicami i dobrego ducha zespołu jakim był oddany Reggie Evans. Kapono opuścił Sixers nieco ponad rok później, miał epizod w Lakers, teraz gra w Europie. Evans ma się dobrze, ostatnio rozgrywał jeden z najlepszych sezonów w karierze w barwach Nets.

 

MIEJSCE 3:
Kyle Korver za Gordana Giricka i wybór w drafcie w 2007 roku.

Do dzisiaj nie wiem skąd pomysł na rezygnację z Korvera. Giricek był niewypałem, który nawet nie zadomowił się w Philadelphii, a wybór w drafcie zamienił się na Trevora Bookera, rezerwowego Washington Wizards.

Po oddaniu Korvera przez ponad dwa sezony Sixers byli jedną z najgorszych drużyn w NBA w rzutach za trzy punkty. Korver z kolei był bardzo przydatny w Jazz, potem spisywał się nieźle w Bulls, a ostatnio przeżywa renesans w Hawks, gdzie ratował ten zespół swoimi trójkami w tegorocznych play-offs.

 

MIEJSCE 2:
Oddanie Dikembe Mutombo za Keitha van Horna i Todda MacCullocha w 2002 roku.

Gdy w sezonie 2001-02 Sixers odpadając w pierwszej rundzie nie powtórzyli sukcesu, jakim był awans do Finałów NBA w 2001 roku, postawiono zrezygnować ze starzejącego się Mutombo, stawiając na młodszych podkoszowców. Keith van Horn miał pomóc ofensywnie Allenowi Iversonowi, ale nie sprawdził się: z AI grał nieźle, ale gdy go brakło z powodu kontuzji, nie umiał wziąć ciężaru gry na siebie. W play-offs w ogóle zniknął. MacCulloch zapowiadał się nieźle, ale wkrótce wykryto u niego rodzoną wadę kości. Zakończył karierę w 2004, po zaledwie czterech latach w lidze. Sixers płacili mu jeszcze przez dwa sezony. Z kolei Mutombo faktycznie grał coraz mniej i słabiej, ale w NBA był do 2009 roku, pomagając doswiadczeniem (np. Yao Mingowi w Rockets) i strasząc blokami w strefie podkoszowej.

Skutki tej transakcji to lawinowe transfery „dziadków”. Po roku van Horna zamieniono na Glenna Robinsona. Ten też miał już najlepsze lata za sobą, po kolejnym roku oddano go do Hornets (w tym samym sezonie grał jeszcze w Spurs, po czym zakończył karierę) pozyskując innego emeryta Jamala Mashburna (wraz z Rodney Rogersem). Mashburn w Sixers w ogóle się nie pojawił, zakończył karierę rok poźniej, chodziło o jego wygasający kontrakt.

 

MIEJSCE 1:
Pozyskanie Andrew Bynuma w 2012 roku za m.in. Andre Iguodalę i Nikolę Vucevica.

Po zaskakująco dobrych play-offs 2011 roku Sixers stwierdzili, że z takim składem więcej i tak już nie osiągną. Poświęcono więc Andre Iguodalę, Mo Harklessa i Nika Vucevica. Lekarstwem miał być Andrew Bynum, który po wyleczeniu kontuzji jaka gnębiła go w Lakers mógł albo stać się franchise playerem w Philadelphii, albo w razie niepowodzenia mógł być zapomniany już po roku wraz z jego kończącym się kontraktem. Typowa sytuacja win/win, w której Sixers teoretycznie nie groziła przegrana.

Bynum nie pojawił się na parkiecie nawet na minutę z powodu przedłużającej się kontuzji kolan. I już nie pojawi, bo latem znalazł pracę w Cavaliers. Ale Sixers wbrew teorii przegrali ten transfer z kretesem, bo nikt nie przewidział „czynników dodatkowych”. Że bez oddanych zawodników i bez Bynuma zespół nie awansuje nawet do play-offs. Że Bynum swoim infantylnym zachowaniem i ciągłym odwlekaniem rzekomego powrotu do gry zniecheci do siebie i do klubu kibiców oraz media. Że Harkless okaże się lepszym zawodnikiem, niż myślano w Philadelphii. Że Vucevic okaże się wielkim talentem, jednym z najlepszych centrów NBA w minionym sezonie. To wszystko kosztowało posady GM Tony’ego DiLeo oraz trenera Douga Collinsa. Z tego też powodu nowe władze Sixers zrozumiały, że z jedną gwiazdą (Holiday) nie da się teraz wygrać ligi, a skoro drugiej nie można sprowadzić na tak mało atrakcyjny rynek, to trzeba zacząć wszytsko od nowa stawiając na dwa najbliższe drafty i rynek wolnych agentów latem 2014 roku – to z kolei przyczyniło się do oddania ulubieńca kibiców, Jrue Holiday’a.