O jeden krok za daleko…

Zapewne większość z nas kibicuje Sixers z powodu Allena Iversona. Ale tylko podczas pierwszych sezonów mogliśmy obserwować sukcesy drużyny prowadzonej przez AI. Pozostałe sezony to zmaganie się z niekompetencją Billy’ego Kinga, który nie potarfił zbudować drużyny wokół tak specyficznego zawodnika. Następnie nietrafna polityka Eda Stefanskiego, zwieńczona błędnymi decyzjami trenera Douga Collinsa, za którego kadencji bezsensownie straciliśmy wartościowych zawodników robiących teraz karierę w NBA. Następnie nieudany eksperyment z Andrew Bynumem.

Nie można powiedzieć, że Sixers nie próbowali, że nie byli aktywni. Starali się wyrwać się ze środka tabeli, ale nie udawało się przez lata wszystkimi możliwymi sposobami. Dlatego śmiały plan Sama Hinkiego, zakładajacy bezczelne „tankowanie”, został tak łatwo zaakceptowany. Nie tylko przez kibiców Sixers na całym świecie, ale także przez miejscowych fanów z Philadelphii, którzy na mistrzostwo czekają od 1983 roku. Oni nie mają lekko – bo filadelfijskie drużyny z pozostałych amerykańskich lig zawodowych także od lat zmagają się z niepowodzeniami. Philadelphia powoli stawała sie symbolem sportowego dna, dlatego wszyscy zgadzali się na zejście Sixers poniżej poziomu mułu, by móc odbić się i wreszcie osiągnąć upragniony sukces. „Tankowanie” było ekstrenalnym, ale jedynym wyjściem.

Od obecnego sezonu sytuacja zmieniła się diametralnie, bo Hinkie poszedł o jeden krok za daleko. Co innego „tankować”, a co innego stać się pośmiewiskiem ligi i w ogóle całej Ameryki. Co innego sprawdzać młode prospekty, a co inego wypełnić skład zawodnikami, których za rok w NBA już nie będzie. Eric Bledsoe powiedział ostatnio, że jego uniwersytecki zespół z Kentucky pokonałby Sixers w serii best-of-seven. Jeden ze skautów przyznawał, że Sixers są tak żenujący, że gdy gra się przeciwko nim, trzeba spoglądac na notatki, by rozpoznać zawodników na parkiecie. Mama K.J. McDanielsa publicznie skrytykowała klub za „żałosne próby przegrania największej możliwej ilosci spotkań, przez co jej syn nie jest wypuszczany na parkiet”. Frustracja Cartera-Williamsa odbija się negatywnie na jego grze, a Nerlens Noel stracił wiarę w siebie i wyraźnie notuje skoki formy i zaangażowania na boisku.

Co najważniejsze, „tankowanie” drugi rok z rzędu jest zupełnie niepotrzebnie. Rok temu przegrywanie miało sens: czym więcej porażek, tym więcej szans na wysoki numer w najlepszym od dekady drafcie. Sixers skończyli z numerem trzecim, stracili szansę na Andrew Wigginsa i Jabari Parkera. Wybrali Joela Embiida i Dario Sarica, dwa wielkie talenty, których jednak nie zobaczymy w grze odpowiednio przez sezon i dwa sezony. Takie wybory w drafcie mocno przedłużyły proces przebudowy. Dlatego teraz Sixers liczą na draft 2015, który nie dość, że nie będzie w połowie tak mocny jak ostatni, to na dodatek czołowe prospekty to podkoszowcy, których Sixers nie potrzebują.

Jeśli Sixers byliby w tym sezonie mocniejsi i stracili 25% szans na numer jeden w drafcie, to prawdopodobnie wyszłoby im to na dobre. I tak nie mieliby szans na tyle wygranych, by opaść w drafcie zbyt daleko. Mogliby przynajmniej wybrać kogoś na najbardziej „dziurawą” pozycję, czyli SG lub SF, zamiast znowu brać najlepszego dostępnego zawodnika (czyli prawdopdoobnie centra) i zastanawiać się, co zrobić z trójką podkoszowców składzie. Za to te 5-10 wygranych więcej oszczdziliby frustracji zawodnikom, oszczędziłoby wstydu i złej prasy całej organizacji Sixers. Na zmiany nie jest jeszcze za późno…

  • K.J. McDaniels gra ostatnio po kilkanaście minut, chociaż jest jednym z najjaśniejszych elementow zespołu. Tylko dwukrotnie zagrał w wyjściowej piątce, gdzie jego miejsce.
  • Wyjściowych składów mieliśmy już niemalże tyle, co spotkań. Starterami byli nawet Chris Johnson (później zwolniony) i Sampson (potem zaliczył NBDL), chociaż za nami zaledwie 14 gier. Noel gra na centrze, ale dwukrotnie wyszedł jako silny skrzydłowy. Pod koszem czasem Sims, czasem Davies. Nigdy nie wiadomo, czy Wroten będzie rozgrywajacym czy rzucajacym obrońcą, czy starterem, czy rezerwowym. Należy jasno zdefiniować skład pierwszej piątki i nie zmieniać jej przez dłuższy okres.
  • Sixers pilnie potrzebują weteranów, ale przy każdej wymianie natychmiast ich zwalniają, zatrzymując tylko wybory z przyszłych draftów. Pozbyli się lekką ręką Keitha Bogansa i Marquisa Teague’a (dobrze, żaden z niego weteran, ale i tak rozegrał więcej spotkań, niż połowa składu). Ponoć mają pozyskać Andrei Kirilenko, którego też chcą zwolnić. Z kolei jedyny weteran w drużynie – Jason Richardson – zapowiada powrót, ale Sixers na ten temat milczą. Oczywiste jest, że Sixers chcą testować młodzież, ale łatwo wymienić kilku ich graczy, którzy na pewno po tym sezonie zostaną zwolnieni, więc zastąpienie ich weteranami, od których reszta będzie się uczyć, nie wpłynie negatywnie na rozwój tych najbardziej utalentowanych.
  • Debiutant Jerami Grant nie postawił nogi na parkiecie w tym sezonie, z powodu chyba najdłużej leczonej skręconej kostki w historii. Czas wrócic do gry…

 

TankowanieSam Hinkie tego nie widzi. Sprawia wrażenie, jakby stracił kontakt z rzeczywistością, albo zupełnie pominął „element ludzki”. Tym samym wystawia swój własny, dobry plan na coraz wieksze ryzyko. Co będzie, jeśli sfrustrowany przeniesieniem do rezerw K.J. McDaniels po tym sezonie zechce odejść do innego klubu, nie zważając na kwestie finansowe? Co, jeśli Carter-Williams pójdzie w jego ślady, przy pierwszej możliwej okazji? Jeśli Nerlens Noel jednak bardziej będzie nadawał się na centra (na co na razie się zanosi) i Sixers będą musieli zrezygnowac z niego, lub z Embiida – przebudowa ponownie przedłuży się i wtedy kolejni zawodnicy będą chcieli uciec z Philadelphii? Co jesli tragiczne wyniki i reputacja nieustannie tankujących sprawią, że do Sixers nie będa chcieli przyjść żadni wartościowi wolni agenci? Sam fakt posiadania najnowocześniejszego centrum treningowego, które w przyszłym roku zostanie ukończone, nie wystarczy.

Przyznam, że sam byłem wielkim zwolennikiem planu Hinki’ego. Popierałem „tankowanie” w sezonie 2013/14. Ale teraz Hinkie poszedł o krok za daleko i na horyzoncie zaczynam wyraźniej widzieć katastrofę, niż sukces. A na następnego menedżera i kolejną przebudowę nikt już nie ma ani siły, ani cierpliwości.

15 myśli na temat “O jeden krok za daleko…

  • 25 listopada 2014 o 14:16
    Permalink

    Świetny tekst, mi osobiście brakuje słów żeby opisać to co dzieje się w Organizacji… Współczuję tylko MCW, McDanielsowi i paru innym chłopakom, że muszą mimowolnie być głównymi aktorami tego żenującego spektaklu, który potrwa z nielicznymi wyjątkami (oby takie się w ogóle w tym sezonie trafiły) jeszcze 68 spotkań…

    Odpowiedz
  • 25 listopada 2014 o 15:01
    Permalink

    Racja, racja, ten plan wymyka się spod kontroli. Jesteśmy już za daleko, żeby się cofnąć, a ryzyko rośnie. W takiej atmosferze jak teraz nie da się budować przyszłego contendera.

    Odpowiedz
  • 25 listopada 2014 o 17:57
    Permalink

    Gorzej być nie może?! Nie z Panem Himkie!!

    Odpowiedz
  • 25 listopada 2014 o 23:25
    Permalink

    Heh,temat wyczerpany w artykule…nawet nie ma co komentować…

    Odpowiedz
  • 26 listopada 2014 o 16:05
    Permalink

    od praktycznie 2 lat jestem wiernym fanem sixers ale co się teraz dzieje to jakaś porażka nawet koledzy mi przytykają, że kibicuję sixers, jest tak źle, że sam zastanawiam się nad zmianą ulubionego klubu.. nie miejcie mi za złe ale od czasu końca sezonu 12/13 kiedy zacząłem być fanem miały miejsce trad-y np. Holiday-a kontuzjowany Bynum (kręglarz) i potem całe to tankowanie.

    Odpowiedz
  • 26 listopada 2014 o 18:55
    Permalink

    Czyli nie jestes kibicem. O to własnie chodzi ze z klubem sie jest na dobre i na złe. Sytuacja jest chora wiadomo ale cóż… Jak dla mnie problemy zaczęły sie od pozbycia sie Iguodali.Od początku to negowałem. U nas w składzie gracz All-Star, teraz ława… Holiday, Vucevic, Harkless, Swaggy P, Williams,Hawes, Young – naprawde masa wartościowych zawodników sie przewinęła i została zmarnowana. Wystarczyło pozyskać jednego lidera z prawdziwego znaczenia i finał byłby gwarantowany. Teraz trzeba mieć nadzieje ze przebudowa zakonczy sie na przyszłorocznym drafcie i następny sezon nie będzie jak teraźniejszy.

    Odpowiedz
  • 26 listopada 2014 o 20:30
    Permalink

    „zastanawiam sie nad zmianą ulubionego klubu”. – ten fragment wypowiedzi kolego abcd123 naprawdę mnie ujął. Jeżeli jedynym kryterium kibicowania określonej druzynie jest to czy on wygrywa czy nie to Polska reprezentacja w PN nie miałaby kibicow tylko wszyscy akurat byliby „niemcami”. ( wiem, ze ostatnio ich ograliśmy, ale odnoszę sie do ogólnej sytuacji). Proponuje Ci zostać kibicem CAVS, a jakby coś im poszlo nie tak to przerzuć sie na SPURS, albo poczekaj z decyzją która druzyna dostąpi zaszczytu zostanie twoja ulubiona do momentu wyłonienia mistrza, wtedy koledzy juz nie będą mieli powodow do wypominania Ci ze kibicujesz najsłabszej druzyynie

    Odpowiedz
  • 26 listopada 2014 o 21:33
    Permalink

    to przez emocje tak napisałem was pewnie też one dotyczą, nie jestem żadnym sezonowcem, żeby zmieniać drużyny na prawo i lewo, albo zmieniać drużynę aby popatrzeć jak 'lepsi zawodnicy’ wygrywają (chyba nawet nie byłbym w stanie tak postąpić, sam źle bym się potem z tym czuł) znam cały obecny skład sixers uważnie obserwuję co się dzieje w drużynie… no ale nie mam zamiaru przecież kłucić się ze zdaniem osób, które wiedzą więcej ode mnie o klubie.. jestem fanem klubu tylko od 2 lat

    Odpowiedz
  • 26 listopada 2014 o 22:24
    Permalink

    albo sie to czuje, albo sie tego nie czuje

    Odpowiedz
  • 26 listopada 2014 o 23:28
    Permalink

    Rzadko się wypowiadam ale abcd123 mnie wkur…
    Sezonowców tu nie trzeba. Swoią drogą czy ktoś może się zastanawiał jak by tak plan Hinkiego wypalił ilu by nam przybyło takich właśnie „kibiców/fanów”?!
    Mielibysmy tu niezły kocioł. Cavs, Heat haha… żal.

    Odpowiedz
  • 26 listopada 2014 o 23:33
    Permalink

    Tez rzadko sie udzielam na stronie, ale juz wczesniej chcialem napisac pare slow odnosnie abcd. Dobrze ze koledzy mnie wyreczyli.

    Odpowiedz
  • 26 listopada 2014 o 23:38
    Permalink

    Jeszcze jedno. Ja za Philly jestem od https://www.youtube.com/watch?v=Vlh3_6T0MbM tego meczu. Zobaczyłem i się zakochałem w Iversonie. Choć jak odszedł do Denver to im nie kibicowałem zawsze liczyły się tylko Szóstki. Po dziś. Choć jest żałosne. Każdy wie o co chodzi.

    Odpowiedz
  • 27 listopada 2014 o 04:03
    Permalink

    Ale się zrobiło się sentymentalnie… ;)
    Ja kibicuje Szóstkom od pamiętnego sezonu 2000/2001, kiedy to mecze NBA można było jeszcze oglądac na niemieckim DSF. Również „miłośc” od pierwszego wejrzenia w AI. No i bardzo lubiłem Toniego Kukoca choc byl w zespole bardzo krótko.
    A przypomniały mi się te początki, bo wtedy, w tym PRAWIE mistrzowskim sezonie, mieliśmy niesamowicie dobry start w regular season, cos kolo 10-0 jesli dobrze pamietam. Czyli takie troche odwrócenie tego co jest dzisiaj…
    Strasznie mi żal tego dzisiejszego meczu, strzasznie żal tych chłopaków, którzy naprawde gryzli parkiet (Brandon Davis!). Było naprawde blisko, coraz bliżej…

    Odpowiedz
  • 29 listopada 2014 o 19:09
    Permalink

    zostawiam najlepszych kibiców z ich komentarzami, szkoda, że zbyt poważnie bierzecie do siebie to co ktoś napisał, za to jedno zdanie przepraszam całą społeczność, zaś ja dalej będę kibicował sixers peace

    Odpowiedz

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *